Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Αξιοθέατα του Νομού

Οκτώ χιλ. βόρεια της Πρέβεζας, σ' ένα καταπράσινο τοπίο, βρίσκεται η Αρχαία Νικόπολη, κτισμένη τον 1ο αι. από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Οκταβιανό Αύγουστο, μετά τη νίκη του στη ναυμαχία του Ακτίου (31 π.Χ.) κατά του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας. Πολλά εκθέματα από τη Νικόπολη εκτίθενται στο Αρχαιολογικό μουσείο που βρίσκεται μέσα στον αρχαιολογικό χώρο, καθώς και στο αρχαιολογικό μουσείο Ιωαννίνων
48 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Πρέβεζας βρίσκεται το μικρό χωριό Μεσοπόταμος και σε μικρή απόσταση το Νεκρομαντείο του Αχέροντα κοντά στην αρχαία Μυκηναϊκή αποικία Εφύρα. Σύμφωνα με το μύθο ο νεκροπομπός Ερμής μέσα από τα νερά της λίμνης Αχερουσίας, οδηγούσε τις ψυχές στον Άδη. Εδώ οι Αρχαίοι τοποθετούσαν τις πύλες του Κάτω Κόσμου την είσοδο στο βασίλειο του Άδη.
Επισκέπτες συνέρεαν από όλο τον τότε γνωστό κόσμο στο μοναδικό αυτό μαντείο για να επικοινωνήσουν με τις ψυχές αγαπημένων τους προσώπων μετά από κατάλληλη προετοιμασία. Το νεκρομαντείο ή νεκυομαντείο βρίσκονταν σε λόφο δίπλα στη λίμνη Αχερουσία - σήμερα αποξηραμένη -, όπου χύνονταν οι τρεις ποταμοί: Αχέρων, Πυριφλεγέθων (Βωβός) και Κοκυτός (Μαύρος). Κτίστηκε τον 5ο αιώνα π.Χ. και ήταν τριώροφο οικοδόμημα με δαιδαλώδες σύστημα διαδρόμων. Στα ερείπιά του διακρίνονται διάδρομοι, δωμάτια και κεντρική υπόγεια αίθουσα. Το ιερό πυρπολήθηκε και καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 167 π.Χ.
Στην περιοχή του Ζαλόγγου βρίσκεται το σημείο της θυσίας των ηρωικών Σουλιωτισσών όπου έχει στηθεί μνημείο με σύμπλεγμα γυναικείων μορφών.
Στη νότια πλαγιά του Ζαλόγγου - 2 χιλιόμετρα βορειοδυτικά από το χωριό Καμαρίνα με την υπέροχη Θέα - σώζονται τα ερείπια της αρχαίας Κασσώπης. 'Όπως προκύπτει από τις ως τώρα ανασκαφικές έρευνες, η πόλη κτίστηκε πριν από τα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ., υπήρξε ισχυρό ελληνιστικό κέντρο και καταστράφηκε μαζί με άλλες ηπειρωτικές πόλεις από τους Ρωμαίους κατακτητές το 167 π.Χ. Κατόπιν οι περισσότεροι κάτοικοί της υποχρεώθηκαν να συνοικίσουν στη Νικόπολη. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το καλά διατηρημένο ρυμοτομικό της σύστημα, το ονομαζόμενο "Ιπποδάμειο", με πλατείες, οικοδομικά τετράγωνα κ.λ.π. και το οργανωμένο αποχετευτικό της σύστημα.

ΝΙΚΟΠΟΛΙΣ
Οκτώ χιλ. βόρεια της Πρέβεζας, σ' ένα καταπράσινο τοπίο, βρίσκεται η Αρχαία Νικόπολη. Στις 2 Σεπτεμβρίου του 31 π.Χ., έγινε η ναυμαχία του Ακτίου μεταξύ των στόλων του Οκταβίου αφενός και της Κλεοπάτρας αφετέρου, κατά την οποία επεκράτησε ο Οκτάβιος. Επακόλουθο της (μετά την αυτοκτονία του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας, τελευταίας βασίλισσας των Πτολεμαίων της Αιγύπτου) ήταν το τέλος της Ελληνιστικής και η αρχή της Ρωμαϊκής περιόδου και φυσικά η πλήρης επικράτηση του Οκταβiου. Σ' ανάμνηση της νίκης του, ο Οκτάβιος έκτισε την Νικόπολη, στο νοτιότατο άκρο της Ηπείρου. Αυτή γρήγορα αναπτύχθηκε σε μεγαλούπολη, αφού προικίσθηκε με εξαιρετικά προνόμια και ατέλειες, ως "ελεύθερη" ελληνική πόλη κι ο πληθυσμός της συγκροτήθηκε από βίαια "συνοικισθέντες" Έλληνες πολίτες από 20 περίπου πόλεις της Αιτωλ/νίας και της Ηπείρου, αλλά κι απ' τον Κόρινθο - κι αυτή την Ιταλία ακόμη- Τα τρία λιμάνια της, η εξαιρετική γεωγραφική της θέση ως κόμβου μεταξύ Ηπείρου - Ακαρνανίας αλλά και Ελλάδος - Ιταλίας, η επανίδρυση των Ακτίων ως "ισολυμπίων γυμνικών και μουσικής ιπποδρομίας τε πεντετηρικών αγώνων", την μετέτρεψαν σε πόλο έλξης στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. “Πόλις ευανδρούσα, λαμβάνουσα καθ ημέραν επίδοσιν”, αναφέρει ο Στράβων. Την περίοδο 1ου αι. π.Χ. και 1ου και 2ου αι. μ.Χ. κοσμήθηκε με μεγαλόπρεπα δημόσια κτίρια κι έργα τέχνης. Διασώθηκαν κι αποκαλύφθηκαν ως τώρα, το Υδραγωγείο της, το νερό του οποίου μεταφερόταν από τις πηγές του Αγ. Γεωργίου Φιλιππιάδας, από απόσταση 50 χλμ., περίπου, με ανοικτό αγωγό πάνω σε "καμάρες" ή μέσα από σήραγγες. Ο αγωγός κατέληγε στο Νυμφαίον, ¬δίδυμα διώροφα κτίρια στην πλευρά του Ιονίου - το οποίο αποτελούσε και την επίσημη είσοδο της πόλης απ' το πέλαγος. Η πόλη προστατευόταν από τείχη (ρωμαϊκά), ερείπια των οποίων σώζονται σήμέρα. Το ωδείο, το θέατρο πάνω απ' τη σημερινή δημόσια οδό οι θέρμες, το Μνημείο του Αυγούστου, με ενσωματωμένα τα έμβολα των πλοίων της Κλεοπάτρας είναι μνημεία της πρώτης περιόδου της Νικόπολης. Σε μια εποχή που οι Ρωμαίοι είχαν καταλάβει όλο τον κόσμο, η Νικόπολη, λόγω της στρατηγικής της θέσης εξελίχθηκε σ' ένα από τα μεγαλύτερα διακομιστικά και εμπορικά κέντρα. Γνωστά είναι τα λιμάνια της Κόμαρος και Βαθύ. Κατά την παλαιοχριστιανική εποχή (4ος αι. μ.Χ.) η Νικόπολη δέχθηκε επιδρομές, περιορίστηκαν οι εμπορικές της δραστηριότητες και οι κάτοικοι στράφηκαν στον αγροτικό τομέα και κατασκεύασαν ένα νέο τείχος που μίκρυνε την έκτασή της. Εξακολούθησε όμως να είναι πρωτεύουσα μιας τεράστιας επαρχίας που ονομάστηκε "ΠΑΛΙΑ ΗΠΕΙΡΟΣ". Το 540 μ.Χ. ο Ιουστινιανός επισκεύασε τα ήδη υπάρχοντα παλαιοχριστιανικά τύχη για προστασία από τις εχθρικές επιδρομές. Αυτά τα τείχη (βυζαντινά) σώζονται σε πολύ καλή κατάσταση, με 35 τετράγωνους και ημικυκλικούς πύργους (τα βλέπουμε παράλληλα στην εθνική οδό). Αυτή την περίοδο χτίστηκαν 6 μεγάλες Βασιλικές. Το Επισκοπικό Μέγαρο, η πεντάκλιτη Βασιλική του Αλκίσωνος, n τρίκλιτη Βασιλική του Δουμετίου - με εξαίρετα ψηφιδωτά -, η Βασιλική Δ στη δέση Ανάληψη, με εξαίρετα ψηφιδωτά-, κ.ά., είναι μερικά από τα μνημεία που έχουν αποκαλυφθεί και μαρτυρούν την ακμή της Νικοπόλεως κατά τον 6ο μ.Χ. αι. Τη Νικόπολη περιέλαβε στην περιοδεία του (62-63 μ.Χ.) ο Απόστολος Παύλος και ίδρυσε, σύμφωνα με αναφορές, την Εκκλησία της ("σπούδασαν ελθείν προς με εις Νικόπολιν, εκεί γάρ κέκρικα παραχειμάσαί” Προς Τίτον 3.12). Κι εδώ κατέφυγε (44 μ.Χ.) κι έμεινε ως το τέλος της ζωής του ο στωικός φιλόσοφος Επίκτητος (50-120 μ.Χ.), όταν η διδασκαλία του επέφερε την κατακραυγή της Ρώμης. Σεισμοί, επιδρομές, πυρκαγιές, την ερήμωσαν τελικά τον 10ο-11ο αι.
ΝΕΚΡΟΜΑΝΤΕΙΟ
Μεσοπόταμος πάνω σε ένα λοφίσκο, βρίσκεται το σπουδαιότερο κι αρχαιότερο Νεκρομαντείο ή Νεκυομαντείο, (νέκυς = νεκρός) της αρχαιότητας, το Νεκρομαντείο του Αχέροντα, κοντά στην αρχαία μυκηναϊκή αποικία, την Εφύρα, (14ος π.Χ. αι.) Εδώ οι αρχαίοι τοποθετούσαν τις Πύλες του Κάτω Κόσμου που οδηγούσαν στο βασίλειο του Άδη (ή Πλούτωνα) υιού της Ρέας και του Κρόνου κι αδελφού του Δία, της Ήρας και του Ποσειδώνα και της Περσεφόνης. Οι προσχώσεις των ποταμών Αχέροντα, Κωκυτού (Μαύρου) και Πυριφλεγέθοντος (Βωβού), συνέτειναν στον σχηματισμό έλους κι αργότερα λίμνης, της Αχερουσίας που σήμερα έχει αποξηρανθεί. Η ύπαρξη του βράχου με τη σπηλιά στα ΒΔ της λίμνης, στη συμβολή των τριών ποταμών, ήταν ιδανική για το στήσιμο τού ιερού μνημείου. Σε αυτό το Ιερό κατέφευγαν οι αρχαίοι, προσφέροντας χοές (σπονδές, προσφορές) στους νεκρούς για να επικοινωνήσουν με τις ψυχές και να πάρουν διάφορες πληροφορίες, μετά από κατάλληλη προετοιμασία στην οποία υποβάλλονταν απ' τους ιερείς του Μαντείου. Η σωματική και ψυχική δοκιμασία κατά την πολυήμερη παραμονή στα σκοτεινά δωμάτια του νεκρομαντείου, η απομόνωση, οι μαγικές πράξεις, οι προσευχές και οι επικλήσεις, η περιπλάνηση στους σκοτεινούς διαδρόμους, η κοινή πίστη στην εμφάνιση των νεκρών δημιουργούσαν στον προσκυνητή την κατάλληλη ψυχική προδιάθεση. Σε αυτό συνέτεινε πολύ η ειδική δίαιτα, στην οποία υποβάλλονταν ο προσκυνητής.
ΑΧΕΡΟΝΤΑΣ
Ο βιότοπος "Δέλτα και τα Στενά του Αχέροντα" καταλαμβάνει το βόρειο τμήμα του νομού Πρέβεζας και ένα μικρό τμήμα του νότιου άκρου του νομού Θεσπρωτίας: Τη δυτική πλευρά αποτελούν οι ακτές του Ιονίου πελάγους, ενώ την ανατολική της τα Στενά του Αχέροντα και ο ορεινός όγκος των νότιων απολήξεων των βουνών του Σουλίου και της Παραμυθιάς. Η ποικιλία των φυσικών χαρακτηριστικών της περιοχής, όπως ποτάμια, χείμαρροι, έλη, βάλτοι, λόφοι, βουνά και παράλιες εκτάσεις σε συνδυασμό με την χλωρίδα και πανίδα, σχηματίζουν αξιόλογα χερσαία και υδάτινα οικοσυστήματα που είναι: οι ελώδεις εκτάσεις, η παραποτάμια βλάστηση, το βραχώδες φαράγγι του Αχέροντα, οι φυλλοβόλες δρύες, τα αείφυλλα-πλατύφυλλα στο εσωτερικό της περιοχής, το δάσος Χαλεπίου πεύκης και άλλα λιγότερο σημαντικά. Με τον Αχέροντα ενώνουν τα νερά τους οι παραπόταμοι Κοκκυτός και Τσαγκαριώτικος
ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ
Η περιοχή είναι ένα σύνθετο οικοσύστημα που αποτελείται από το διπλό δέλτα των ποταμών Λούρου και Αραχθου, ένα σύστημα λιμνοθαλασσών που συνίσταται από τρεις μεγάλες λιμνοθάλασσες (Ροδιά, Τσουκαλιό, Λογαρού) και μερικές μικρότερες, καθώς και από μία θαλάσσια ζώνη που τις περιβάλλει. Τα δέλτα καλύπτουν συνολικά έκταση περίπου 450 km2 . Η συνολική έκταση των λιμνοθαλασσών είναι περίπου 64 km2 . Η περιοχή χαρακτηρίζεται από ποικιλότητα οικοτόπων. Πυκνές και εκτεταμένες κοινωνίες καλαμώνων(Phragmitetum) καλύπτουν το 10% του χερσαίου τμήματος της περιοχής και μπορούν να διαφοροποιηθούν σε ένα μεγάλο τμήμα κατά μήκος του Λούρου και σε πολλά μικρότερα στα ανατολικά. Κοντά στις ζώνες των καλαμώνων υπάρχουν συστάδες του Scirpetum maritimi καθώς επίσης και περιοχές με Nymphaea alba και Irispseudacorus. Οι συστάδες των δασών στοάς που έχουν απομείνει στο διπλό δέλτα Λούρου και Αραχθου καλύπτουν έκταση μόνο 2,5 km 2 . Η μακκία βλάστηση καλύπτει 21 km2 και αναπτύσσεται κυρίως στους γύρω λόφους. Το μόνο πραγματικά αειθαλές δάσος αναπτύσσεται στη χερσόνησο της Κορωνησίας, ενώ οι τελευταίες συστάδες του φυλλοβόλου δάσους που έχουν απομείνει βρίσκονται στα βορειανατολικά του λόφου Μαυροβούνι. Το δάσος αυτό ανήκει στη φυτοκοινωνία Coccifero-Carpinetum.
ΖΑΛΟΓΓΟ
Ανάμεσα Μούργκα (1340 μ.) Ζαβρούχο (1137 μ.) και Τούρλια (1082 μ.), απ' όπου πηγάζει ο Αχέροντας ποταμός, και στη συμβολή του με τον παραπόταμό του Τσαγκαριώτικο, είναι τα Σουλιωτοχώρια (γνωστότερα απ' αυτά, η Κιάφα, το Αβαρίνο, το Σούλι, η Σαμονίβα). Οι Σουλιώτες αυτοδιοικούνταν, χωρισμένοι σι 47 "φάρες" που αποτελούσαν ιδιότυπη ομοσπονδία, και δεν υποτάχθηκαν στους Τούρκους ως το 1803, που ο Αλή Πασάς τους εξανάγκασε, μετά από σκληρή πολιορκία, με συνθήκη να εγκαταλείψουν τα χωριά τους. Στη συνέχεια, τους κυνήγησε και στις 18 Δεκεμβρίου 1803 μια ομάδα τους περικυκλώθηκε στο Ζάλογγο (σημερινή Καμαρίνα) σ' απόσταση 28 χλμ., από την Πρέβεζα. Άλλοι διέφυγαν, άλλοι σκοτώθηκαν, και μια ομάδα από 56 γυναίκες αποσύρθηκε στην απόκρημνη κορυφή "Στεφάνι" πάνω απ' το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου. Από εκεί, χορεύοντας και τραγουδώντας, πέσανε με τα παιδιά τους στο γκρεμό για να μην υποδουλωθούν. Συγκλονιστική μαρτυρία ταυ γεγονότος αυτού απ' τον αυτόπτη μάρτυρα τουρκαλαβανό αξιωματικό Σουλεϊμάν Αγά: "Οι γυναίκες πιάστηκαν από τα χέρια και άρχισαν ένα χορό, που τα βήματά του τα κινούσε ένας ασυνήθιστος ηρωισμός κι η αγωνία ταυ θανάτου τόνιζε το ρυθμό του. Στο τέλος των επωδών οι γυναίκες βγάζουν μια διαπεραστική και μακρόσυρτη κραυγή, που ο αντίλαλός της σβήνει στο βάθος ενός τρομακτικού γκρεμού, όπου ρίχνονται με όλα τα παιδιά τους" (Μτφ. Β. Σφυρόερας, ΠΑΠ τόμ. 25 σελ. 326)
ΚΑΣΣΩΠΗ
Η Κασσώπη, πρωτεύουσα της Κασσωπαίας, κτίστηκε πριν τα μέσα του 4ου αιν. π.Χ. σε φυσικά οχυρή θέση, σε ένα οροπέδιο με υψόμετρο 550-650μ., στις πλαγιές του Ζαλόγγου, με σκοπό να προστατευθεί από την εκμετάλλευση των Ηλείων αποίκων, η εύφορη πεδιάδα που απλωνόταν νοτιότερα. Η μεγάλη ακμή της πόλης σημειώνεται τον 3ο αι. π.Χ. όταν κτίζονται τα μεγάλα δημόσια κτίρια και ανοικοδομούνται πολλά σπίτια. Η πόλη είχε δικό της νομισματοκοπείο. Η πόλη είχε περίπου 10.000 κατοίκους. Καταστράφηκε το 167 π.Χ., απ΄ τους Ρωμαίους (Αιμίλιος Παύλος) κι εγκαταλείφθηκε οριστικά με την υποχρεωτική συνοίκηση των κατοίκων της στη Νικόπολη, στο τέλος του 1ου π.Χ., αι.

Έκθεση εικόνων